حدود یک پنجم جهان به نوعی به زبان چینی صحبت می کنند. که این زبان را به پرگویش ترین زبان دنیا تبدیل کرده است . زبان چینی که به صورت ماندارین استاندارد صحبت می شود، زبان رسمی در بزرگترین قسمت سرزمین اصلی چین و تایوان است.
گویش کانتونی استاندارد چینی در استان گوانگدونگ صحبت می شود و یکی از دو زبان رسمی هنگ کنگ (همراه با انگلیسی) و ماکائو (همراه با زبان پرتغالی) است.
زبان نوشتاری چینی متشکل از حدود 40000 اندیشه نگار (کاراکتر) است که می تواند تا 30 استروک (stroke- هر کاراکتر زبان چینی برای نوشتن از تعدادی حرکت ایجاد شده است که اصطلاحا به این حرکات استروک گفته می شود.) داشته باشد، در حالی که همه انواع گویش های چینی گفتاری بر مبنای آهنگ صدا (تٌن) است . (زبان چینی را یک زبان بر مبنای تٌن یا همان آهنگ صدا می دانند که با تغییر صدا که از حنجره خارج می شود می تواند معنای کلمه به کلی عوض شود.) این بدان معناست که هر هجا بسته به لحنی که با آن تلفظ می شود می تواند معانی مختلفی داشته باشد. به عنوان مثال ماندارین 4 تن و کانتونی بین 6 تا 9 صدا دارد.
بیشتر زبان شناسان همه گونه های زبان چینی را به عنوان بخشی از خانواده زبان های چینی-تبتی (Sino-Tibetan) طبقه بندی می کنند و معتقدند که یک زبان اصلی به نام Proto-Sino-Tibetan، شبیه به Proto هند و اروپایی وجود دارد که از آن زبان های سینیتی و تبتی-بورمن به وجود آمده است.
روابط بین زبان چینی و سایر زبانهای چینی-تبتی هنوز مشخص نیست و یک زمینه تحقیقاتی جداگانه است. همانطور که تلاش برای بازسازی Proto-Sino-Tibetan است، مشکل اصلی در این تلاش این است که هیچ اسناد کتبی در مورد تقسیم بین Proto-Sino-Tibetan و زبان چینی وجود ندارد. بعلاوه ، بسیاری از زبانهایی که امکان بازسازی Proto-Sino-Tibetan را فراهم می کنند مستنداتشان بسیار ضعیف است یا قابل درک نیست.
چینی باستان زبان رایج در اوایل و میانه سلسله ژو (قرن یازدهم تا هفتم قبل از میلاد) بود که متون آن شامل کتیبه هایی روی مصنوعات برنزی، مانند شعر “شیجینگ”، تاریخچه “شوجینگ” و بخشهایی از ییجینگ است. کار در زمینه بازسازی زبان چینی باستان با فلسفه شناسان سلسله چینگ آغاز شده است.
عناصر آوایی موجود در اکثر کاراکترهای چینی نیز نکاتی را در مورد تلفظ چینی باستانی آنها ارائه می دهند. سیستم آوایی زبان چینی باستان دارای یک سیستم صوتی غنی بود که در آن دمیدگی صدا یا تنفس خشن، صامت ها را از هم متمایز می کرد.
توسعه زبان های چینی گفتاری از اوایل تاریخ تا به امروز پیچیده بوده است. به عنوان مثال، زبان مین (Min) که مرکز آن در استان فوجیان است شامل پنج زیربخش است و به اصطلاح زبان شمالی “Bei yu” (که در غرب به آن ماندارین گفته می شود) نیز دارای زیرمجموعه های نامگذاری شده مانند “Yunnan hua” و ” Sichuan hua ”. است.
چینی میانه زبانی بود که در زمان سلسله های Sui ، Tang و Song (قرن هفتم تا دهم میلادی) استفاده می شد. آن را می توان به یک دوره اولیه “Qieyun” (601 ق. م.) و یک دوره ثانویه در قرن دهم ، که”Guangyun” منعکس کننده آن است تقسیم کرد. شواهد مربوط به تلفظ زبان چینی میانه از منابع مختلفی مانند تنوعات گویش امروزی، فرهنگ لغت قافیه ای و آوانویسی های خارجی بدست می آید.
بیشتر چینی ها که در شمال چین، در سیچوان و در واقع در یک قوس وسیع از شمال شرقی (منچوری) تا جنوب غربی (یوننان) زندگی می کنند، از گویش های مختلف ماندارین به عنوان زبان مادری خود استفاده می کنند. شیوع ماندارین در سراسر شمال چین عمدتا نتیجه جغرافیا، یعنی دشت های شمال چین است.
کوه ها و رودخانه های جنوب چین باعث گسترش تنوع زبانی شده اند. وجود ماندارین در سیچوان بیشتر به دلیل طاعوم در قرن 12 است. این طاعون که احتمالاً مربوط به مرگ سیاه بوده است، منطقه را خالی از سکنه کرده و منجر به اسکان های بعدی از مناطق شمالی چین می شود.
تا اواسط قرن بیستم، بیشتر چینی هایی که در جنوب چین زندگی می کردند به هیچ وجه ماندارین صحبت نمی کردند. با این حال، با وجود طیف مختلفی از مقامات و مردم عادی که به گویشهای مختلف چینی صحبت می کردند، ماندارین نانجینگ حداقل در طول امپراتوری چینگ زبان رسمی شد. از قرن هفدهم، امپراتوری آكادمی های Orthoepy را ایجاد كرد تا تلاش كند تلفظ را با استاندارد پكن مطابقت دهد (پكن پایتخت چینگ بود)، اما این تلاش ها موفقیت چندانی نداشت.
استاندارد ماندارین نانجینگ سرانجام در 50 سال آخر از سلسله چینگ در اواخر قرن 19 در دادگاه شاهنشاهی با ماندارین پکن جایگزین شد. برای عموم مردم، اگرچه در آن زمان گونه های مختلفی از ماندارین در چین به طور گسترده ای صحبت می شد اما یک استاندارد واحد از گویش ماندارین وجود نداشت. گویشورهای غیر ماندارین در جنوب چین نیز همچنان از گویش های منطقه ای خود در همه جنبه های زندگی خود استفاده می کردند.
این وضعیت با ایجاد یک سیستم آموزش ابتدایی متعهد به آموزش زبان ماندارین تغییر کرد. در نتیجه، بیشتر مردم در سرزمین اصلی چین و تایوان به زبان ماندارین روان صحبت می کنند. در هنگ کنگ و ماکائو زبان آموزش و گفتار رسمی همچنان کانتونی است.
کانتونی که در استان های گوانگدونگ و جنوب گوانگسی در سرزمین اصلی چین صحبت می شود، از قرن نوزدهم به صورت مکتوب ظاهر شد. این مورد عمدتا در مکاتبات شخصی، خاطره نویسی های شخصی، طنز، شعر، تبلیغات، روزنامه های مشهور، مجلات و تا حدی در ادبیات استفاده می شود.
دو روش استاندارد برای نوشتن کانتونی وجود دارد: یک نسخه رسمی و یک نسخه گفتاری. نسخه رسمی آن کاملاً متفاوت از کانتونی گفتاری است اما بسیار شبیه چینی استاندارد است و برای زبان ماندارین بدون مشکل قابل درک است. نسخه گفتاری به کانتونی گفتاری بسیار نزدیکتر و تا حد زیادی برای گوینده ماندارین قابل درک نیست.
کانتونی گفتاری با ترکیبی از حروف استاندارد چینی و صدها کاراکتر اضافی که به طور خاص برای کانتونی اختراع شده است ، نوشته شده است. برخی از نویسه ها به ندرت در چینی استاندارد بکار رفته یا متفاوت استفاده می شوند.
مسیر شروع یادگیری زبان چینی
ما گروه راه را راه اندازی کردیم تا قوت قلب کسانی باشد که می خواهند زبان چینی را یاد بگیرند. هدف ما این است که شما با مشاوره و همراهی ما بتوانید از تمام پتانسیل‌های فضای مجازی برای رشد و تسلط به این زبان استفاده کنید و در طی این مسیر، متخصصانی را آموزش دهیم که نتایج ارزش آفرین و قابل اندازه‌گیری ارائه دهند تا با هم، عصر جدیدی را آغاز کنیم.
ما را در فضای مجازی دنبال کنید
تمام حقوق وب سایت متعلق به “گروه راه” می باشد و هرگونه کپی برداری بدون ذکر منبع مجاز نمی باشد
